22.02.2010 Χάρη ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥΔΗ

Παιδαγωγός - Θεολόγος

"Για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε την

εφηβεία των παιδιών μας"

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ

Η κ. Χάρη Δημητρακούδη, παιδαγωγός και Θεολόγος, ήταν η καλεσμένη της Σχολής Γονέων – Ανοιχτού Πανεπιστημίου Κατερίνης τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010, η οποία μίλησε στο Πνευματικό κέντρο με το πολύ ενδιαφέρον θέμα: « Για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε την εφηβεία των παιδιών μας».

Η κ. Δημητρακούδη με τις πολύπλευρες γνώσεις της, τις πολλές εμπειρίες της και την άνεση του λόγου της καθήλωσε το πολυπληθές ακροατήριό της λέγοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:

Όσοι έχουν μικρά παιδιά πρέπει να ετοιμάζονται για την εφηβεία των παιδιών τους. Αρκετοί γονείς δυστυχώς δεν το κάνουν και μπαίνουν στη θύελλα της εφηβείας των παιδιών τους απροετοίμαστοι και βιώνουν απρόσμενες συνέπειες.

Αλλά ας μιλήσουμε για μερικά πράγματα, αν και το θέμα είναι τεράστιο, πλούσιο και πολυεπίπεδο. Ας γαληνέψουμε όλοι για λίγο και ας κουβεντιάσουμε. Κι αυτό για να ενθαρρυνθούμε και να πιστέψουμε ότι μπορούμε με την προσπάθειά μας να τα καταφέρουμε.

Τα πρώτα σημάδια της εφηβείας είναι βέβαιο μας τρομάζουν. Είναι μια περίοδος της εξέλιξης του ανθρώπου αρκετά ταραχώδης. Χρονολογικά προσδιορίζεται από τα 11 χρόνια και μέχρι τα 18 σύμφωνα με την κλασική εξελικτική ψυχολογία, αλλά το τέλος της διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε κάποιους ίσως δεν τελειώνει ποτέ! Τα κορίτσια μπαίνουν στην περίοδο αυτή της ζωής τους πιο γρήγορα απ’ ότι τα’ αγόρια.

Την εφηβεία πρέπει να την περνά κανείς στην κανονική χρονολογική περίοδο. Αλλά δυστυχώς αυτό πολλές φορές δεν ισχύει. Ένα χαρακτηριστικό των κοριτσιών στην εφηβεία είναι, ότι συχνά κλαίνε χωρίς λόγο για μας τους μεγάλους. Αυτό συμβαίνει , γιατί αισθάνονται κάτι ν’ αλλάζει μέσα τους. Βέβαια κάθε παιδί είναι μοναδικό. Δεν αντιδρούν όλα με τον ίδιο τρόπο. Κάποια έχουν πιο ήρεμη εφηβεία, κάποια όμως τη ζουν περισσότερο έντονα. Όλα όμως πρέπει να την περάσουν με το μικρότερο δυνατό ψυχικό κόστος. Είναι απαραίτητο να την περάσουμε γιατί από παιδιά γινόμαστε ενήλικες. Τώρα κόβεται ο πνευματικός και ψυχικός ομφάλιος λώρος από την προηγούμενη περίοδο ανάπτυξης μας και έχουμε ως στόχο να γίνουμε ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι ενήλικες.

Έτσι ο έφηβος από ένα μικρό και γλυκό αγοράκι γίνεται ο νεαρός, που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι: Είναι παιδί, νέος ενήλικας; Τώρα γίνεται η συνειδητοποίηση του εγώ του και ψάχνει να βρει ποιος είναι, από πού έρχεται, ποιος ο σκοπός της ζωής του. Είναι ένας επαναστάτης αλλά με αιτία. Είναι απόλυτοι και αυστηροί κριτές. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και τα θέλουν όλα. Γίνονται σκληροί και καυστικοί με τους γονείς τους. Όχι ότι δεν τους αγαπάνε, όχι ότι τους απορρίπτουν, αλλά θέλουν το διαχωρισμό τους και την ανεξαρτητοποίησή τους απ’ αυτούς. Πάντως όλα αυτά δεν πρέπει να μας παραξενεύουν. Θα πρέπει να μας ευχαριστούν και να προετοιμαζόμαστε και εμείς, αλλά να προετοιμάζουμε και τα παιδιά μας , τα οποία έχουν μπροστά τους ένα μεγάλο αγώνα να δώσουν.

Οι έφηβοι αισθάνονται ανασφάλεια, είναι αλλοπρόσαλλοι, νιώθουν μεγάλες ενοχές από την αλλαγή των χαρακτηριστικών τους. Αλλάζει ο τρόπος συμπεριφοράς τους. Αλλάζει η εξωτερική τους εμφάνιση(σπυράκια, σχετική παχυσαρκία κ.λ.π.).Ζουν σε μεγάλες αντιφάσεις. Δεν έχουν πολλές φορές διαύγεια πνεύματος. Είναι σχεδόν μονίμως μεθυσμένοι με την ευφροσύνη της ζωής. Δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου. Αναζητούν το νόημα της ζωής και θέλουν να ακυρώσουν και τους ίδιους τους γονείς τους. Αμφισβητούν ακόμα και τη σχέση τους με το Θεό. Θέλουν να χτίσουν μόνοι τους τη σχέση αυτή με το θείο κάτω από τις δικές τους προυποθέσεις. Όμως ενώ απορρίπτουν τους γονείς , τους θέλουν κοντά τους και επιζητούν τη βοήθειά τους.

Ο έφηβος θέλει να τον αγαπούν, να τον εκτιμούν και να τον υπολογίζουν. Γι αυτό χρειάζεται να τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό κατανόηση και χωρίς ειρωνεία. Θέλουν τη βοήθειά μας να βρούν το δρόμο τους. Δεν πρέπει να συμφωνούμε πάντα μαζί τους. Η γνώμη μας πρέπει να εκφράζεται με ηρεμία, να είναι σταθερή, αλλά χωρίς να τους απορρίπτουμε, χωρίς να τους εξευτελίζουμε, χωρίς να θέλουμε να επιβάλουμε τα θέλω μας

και κυρίως να μη κλείνουμε την πόρτα μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Οι έφηβοι ενοχλούνται αφάνταστα όταν παρακολουθούμε την προσωπική τους ζωή. Γι αυτό τους εμπιστευόμαστε και τους βοηθούμε. Αποφεύγουμε όσο μπορούμε τις συγκρούσεις μαζί τους. Κρατούμε ανοιχτά τα κανάλια της επικοινωνίας. Παραμένουμε όμως σταθεροί στις απόψεις μας. Αποφεύγουμε τη συνεχή κριτική μας προς αυτούς, γιατί θα μας επιστραφεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και τους εκφράζουμε την αγάπη μας σιωπηλά. Σαν να τους λέμε:Είμαι εδώ, έτοιμος να σε βοηθήσω, όταν το χρειαστείς.

Οι έφηβοι δεν επιθυμούν ακόμα την υπερπροστασία. Τέλος, σας παροτρύνω, να χαιρόμαστε που τα παιδιά μας είναι γερά , έφτασαν στην περίοδο της εφηβείας και δίνουν τον αγώνα τους, που είναι καθοριστικός για την ενήλικη ζωή τους.

Μετά το τέλος της ομιλίας ακολούθησε εκτεταμένη συζήτηση και το ακροατήριο αποχώρισε εμφανώς ικανοποιημένο από την εμπειρία, που έζησε για δύο περίπου ώρες